Omaatje

De laatste jaren maakten we regelmatig een trip naar het verzorgingstehuis, want we wisten niet wanneer het afgelopen kon zijn. Regelmatig nam ik een camera mee en probeerde foto’s van haar te maken in haar laatste levensfase. Ze had er een hekel aan en daardoor moest het altijd een beetje stiekem.

Corona

Dat het einde er aan kwam was wel duidelijk, maar oma was van een sterk geslacht. Elke keer als wij dachten dat het zover was, lukt het haar toch om er weer bovenop te klimmen. Ze overleefde twee keer corona, een keer zelfs zonder het zelf door te hebben. Maar elke keer namen we uitgebreid afscheid, want: ‘Als je oud bent neem je elke keer bewust afscheid, het kan maar zo de laatste keer zijn’, zei ze dan.

Het was het einde van de zomervakantie toen we door hadden dat het nu niet meer ging lukken. Ze sloot zich af, wilde eigenlijk geen bezoek meer. Bij mijn laatste bezoek heb ik haar bedankt voor alles wat ze voor mij en mijn gezin heeft gedaan en heeft betekend. Haar laatste levensfase liep af…

Archief

Ik was in Londen toen het bericht kwam dat ze was overleden. Een zegen voor haar, een opluchting voor ons, maar ook heel verdrietig. De rouwkaart moest gemaakt worden en ik ging graven in mijn archief. Wat was ik blij dat ik voor haar dood nog enkele portretten had gemaakt, want nu stond oma in al haar glorie op de kaart en op de kist.

Foto’s in de laatste levensfase zijn enorm waardevol. Het houdt de herinnering levend aan degene die is weggevallen. Als fotograaf leg ik die herinneringen heel graag vast. Ze maken mijn werk extra betekenisvol. Voor de nabestaanden, maar ook voor mij.

Rust zacht omaatje…